ای از خودی و هستی، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 258

1 منزل کناره کرده، ز راه عبور ما صحرا به تنگ آمده از دست شور ما

2 از بس نمانده است ز ما هیچ در میان یاران کنند غیبت ما در حضور ما

1 درد رنجوران تو، درمان چه می‌داند که چیست؟ شام مهجوران تو، پایان چه می‌داند که چیست

2 شور مجنون ترا، صحرا نباشد احتیاج آتش جانسوز دل، دامان چه می‌داند که چیست؟!

1 جوهر از تیغ زبان شد،ریخت تا دندان مرا گفت وگو، شد همچو سطر بی نقط بدخوان مرا

2 در نصیحت گوییم هریک زبانی شد جدا تا ز پیری گشت دندان در دهن جنبان مرا