1 کسی که حُسن و خَطِ دوست در نظر دارد محقق است که او حاصلِ بصر دارد

2 چو خامه در رهِ فرمانِ او سرِ طاعت نهاده‌ایم مگر او به تیغ بردارد

3 کسی به وصلِ تو چون شمع یافت پروانه که زیرِ تیغِ تو هر دم سری دگر دارد

4 به پای بوس تو دستِ کسی رسید که او چو آستانه بدین در، همیشه سر دارد

5 ز زهدِ خشک ملولم کجاست بادهٔ ناب؟ که بویِ باده مدامم دماغ تر دارد

6 ز باده هیچت اگر نیست، این نه بس که تو را دمی ز وسوسهٔ عقل بی‌خبر دارد

7 کسی که از رهِ تقوا قدم برون ننهاد به عزمِ میکده اکنون رهِ سفر دارد

8 دل شکستهٔ حافظ به خاک خواهد برد چو لاله، داغ هوایی، که بر جگر دارد