صلحی رود میان تموز و از اثیر اخسیکتی قطعه‌ 59

1 چون شب بآفتاب رخ شاه داد جان یک رنگ شد قبای گهر بفت آسمان

2 آئینه دار صبح برآمد به صیقلی تا رنگ شام، پنبه گرفت از دل جهان

1 ای آفتاب عالم روزت خجسته باد عالم بنو، ز ظلمت بیداد رسته باد

2 پشتی که جز بخدمت درگاه تو دوتاست الا به عذر پیری، در هم شکسته باد

1 اقتدارش رایت خورشید بر گردون زده است بارگاهش خیمه جمشید بر هامون زده است

2 خاک درگاهش چو عقد گلستان از باد صبح آتش اندر آبروی لولوی مکنون زده است