روز برآمد بلند ای پسر هوشمند از سعدی شیرازی غزل 216

1 روز برآمد بلند ای پسر هوشمند گرم ببود آفتاب خیمه به رویش ببند

2 طفل گیا شیر خورد شاخ جوان گو ببال ابر بهاری گریست طرف چمن گو بخند

3 تا به تماشای باغ میل چرا می‌کند هر که به خیلش درست قامت سرو بلند

4 عقل روا می‌نداشت گفتن اسرار عشق قوت بازوی شوق بیخ صبوری بکند

5 دل که بیابان گرفت چشم ندارد به راه سر که صراحی کشید گوش ندارد به پند

6 کشته شمشیر عشق حال نگوید که چون تشنه دیدار دوست راه نپرسد که چند

7 هر که پسند آمدش چون تو یکی در نظر بس که بخواهد شنید سرزنش ناپسند

8 در نظر دشمنان نوش نباشد هنی وز قبل دوستان نیش نباشد گزند

9 این که سرش در کمند جان به دهانش رسید می‌نکند التفات آن که به دستش کمند

10 سعدی اگر عاقلی عشق طریق تو نیست با کف زورآزمای پنجه نشاید فکند