شوخی که خطش آیهٔ فرخ فالی از وحشی بافقی رباعی 11

1 شد یار به اغیار دل آزار مصاحب دیدی که چه شد با چه کسان یار مصاحب

2 رنگین شدن بزم من از یار محال است زین گونه که گردیده به اغیار مصاحب

1 تاب رخ او مهر جهانتاب ندارد جز زلف کسی پیش رخش تاب ندارد

2 خواب آورد افسانه و افسانهٔ عاشق هر کس که کند گوش دگر خواب ندارد

1 خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را سوخت عشق خانه سوز اول متاع خانه را

2 خواه آتش گوی و خواهی قرب، معنی واحد است قرب شمع است آنکه خاکستر کند پروانه را