دلی که عشق حقیقی کند سرافرازش از حسین خوارزمی غزل 122

1 دلی که عشق حقیقی کند سرافرازش سزد که باز نگوید به هیچکس رازش

2 دلا دو دیده بدوز و بغیر شه منگر اگر ز غیرت او واقفی و از نازش

3 اگر سواره عشقی و طالب معراج براق برق روش یافتی همی تازش

4 مدار در قفس فرشی آنچنان مرغی که برتر است ز عرش مجید پروازش

5 چو عشق ساقی مجلس شود کدام خرد شود خلاص ز صهبای عقل پروازش

6 رسید دوش بگوشم بعالم معنی که هر چه بند طریق تو شد براندازش

7 حسین حال دل خود بکس نگفت ولیک سرشک لعل و رخ زرد گشت غمازش