1 الهی سخت بی‌برگم به ساز طاعت‌اندوزی همین یک الله الله دارم آن هم‌گر تو آموزی

2 ز تشویش نفس بر خویش می‌لرزم ازین غافل که شمع از باد روشن می‌شود هرگه تو افروزی

3 تجدد از بهارت رنگ گرداندن نمی‌داند نفس هر پر زدن بی‌پرده دارد صبح نوروزی

4 سرانجام زبان آرایی من بود داغ دل سیه‌کردم چو شمع آیینه از سعی نفس سوزی

5 درین وادی‌که دل از آه مأیوسان عصا گیرد چو شمع از خارهای پی سپر دارد قلاوزی

6 ز بی صبری درین مزرع تو قانع نیستی ورنه تبسم می‌کشد سویت چوگندم محمل روزی

7 قباهای هنر از عیب جویی چاک شد بیدل چو عریانی لباسی نیست‌ گر مژگان بهم دوزی