باغی که گلش بو ندهد عشق مجازست از قدسی مشهدی غزل 87

1 باغی که گلش بو ندهد عشق مجازست تخمی که کسش برنخورد، اشک نیازست

2 خواری و عزیزی به هم آمیخته در عشق هرگام درین بادیه صد شیب و فراز است

3 در عشق، بلا می‌سپرد دست به دستم از بوته چو زر باز رهد در دم گازست

4 نرمی و درشتی ز کسی چشم ندارم گر صلح‌پذیرست، وگر عربده‌سازست

5 سر بر نزد از ناز ز گلگشت مرادم زان روز که تخم املم اشک نیازست

6 بی جاذبه عشق به منزل نتوان رفت گر راه خرابات، وگر راه حجازست

7 عشقت به دل گیر و مسلمان زده آتش جولانی حسنت همه جا در تک و تازست

8 مرغ دل محمود هنوز از اثر عشق پروانه فانوس سر خاک ایازست

9 آگاهی دل را نبرد غفلت ظاهر در خواب نیم گرچه مرا دیده فرازست

10 قدسی سخن من همه‌جا آفت من بود چون شمع که از چرب‌زبانی به گدازست