1 ابر آمد و زار بر سرِ سبزه گریست، بی بادهٔ گُلرنگ نمی‌شاید زیست؛

2 این سبزه که امروز تماشاگه ماست، تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست!

1 فصلِ گُل و طَرْفِ جویْبار و لبِ کِشْت، با یک دو سه تازه‌ دلبری حورسرشت؛

2 پیش آر قَدَح که باده‌نوشانِ صَبوح، آسوده ز مسجدند و فارغ ز بهشت.

1 بردار پیاله و سبو ای دل‌جو، برگَرْد به گِردِ سبزه‌زار و لبِ جو؛

2 کاین چرخ بسی قَدّ‌ِ بُتانِ مَهْرو، صد بار پیاله کرد و صد بار سبو!

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.