1 غافلی چند که نقش حق وباطل بستند هرچه بستند بر این طاق و سرا، دل بستند

2 سعی غواص در این بحر جنون‌پیمایی‌ ست آرمیدن‌گهری بود به ساحل بستند

3 چون سحر مرهم کافور شهیدان ادب لب زخمی‌ست که از شکوهٔ قاتل بستند

4 پی مقصد به چه امیدکسی بردارد نامه‌ای بود تپش بر پر بسمل بستند

5 شعله تا بال‌ کشد دود برون تاخته است بار ما پیشتر از بستن محمل بستند

6 جوهر گل همه در شوخی اجزا صرف است آنچه از دانه‌گشودند به حاصل بستند

7 ره نبردم به تمیز عدم و هستی خویش این دو آیینه به هم سخت مقابل بستند

8 عمر چون شمع به واماندگی‌ام طی‌گردید نامهٔ جادهٔ من بر سر منزل بستند

9 بی‌تکلٌف نه حبابی‌ست در این بحر نه موج نقش بیحاصلی ماست‌که زایل بستند

10 جرأت از محو بتان راست نیاید بیدل حیرت آینه دستی‌ست ‌که بر دل بستند