چند نشینی به‌ کلفت دل مأیوس از بیدل دهلوی غزل 1754

1 چند نشینی به‌ کلفت دل مأیوس همچو دویدن به طبع آبله محبوس

2 ای نفس از دل برآر رخت توهم خانهٔ آیینه نیست عالم ناموس

3 ریخت ندامت به دامنم دل پر خون آبله‌ای بود حاصل کف افسوس

4 سرکشی از طینتم‌ گمان نتوان برد نقش قدم‌ کس ندید جز به زمین‌بوس

5 دامن شب تا به‌ کی بود کفن صبح به‌ که برآیی ز گرد کلفت ناموس

6 ناله در اشک زد ز عجز رسایی آب شد این شعله از ترقی معکوس

7 صد چمن امید لیک داغ فسردن نامهٔ رنگم‌ که بست بر پر طاووس‌؟

8 آتش دیر از هوای عشق بلند است گبر نفس غرهٔ دمیدن ناقوس

9 چیست مجاز انفعال رمز حقیقت جلوه عرق ‌کرد گشت آینه محبوس

10 بیدل‌، اگر دست ما ز جام تهی شد پای طلب‌ کی شود ز آبله مأیوس