به خود چند ای دل بی‌طاقت از افسانه‌ها پیچی
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 به خود چند ای دل بی‌طاقت از افسانه‌ها پیچی چو موی دیده آتش هر زمان بر شانه‌ها پیچی
2 گریبان لباس کعبه دل می‌توان گشتن چرا بر دست و پا چون دامن دیوانه‌ها پیچی
3 برآید تا ز دستت مجلسی روشن کن از عارض چو دود شمع تا کی بر پر پروانه‌ها پیچی
4 چو تار عنکبوت آخر در این ماتم‌سرا تا کی ز غفلت بر در و دیوار این ویرانه‌ها پیچی
5 بجو راهی که تا از خویشتن بیرون نهی پا را به خود چون دود تا کی در درون خانه‌ها پیچی
6 چو خم در گوشه‌گیری باش و ناپیدا بمان تا کی ز بی‌مغزی چو بوی باده در میخانه‌ها پیچی
7 در این باغ جهان قصاب بیرون کن سر از جایی چو کرم تار تا کی خویش را در لانه‌ها پیچی