درآ که در دل خسته توان درآید از حافظ شیرازی غزل 261

1 چل سال بیش رفت که من لاف می‌زنم کز چاکران پیر مغان کمترین منم

2 هرگز به یمن عاطفت پیر می فروش ساغر تهی نشد ز می صاف روشنم

1 غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم دواش جز می چون ارغوان نمی‌بینم

2 به ترک خدمت پیر مغان نخواهم گفت چرا که مصلحت خود در آن نمی‌بینم

1 رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی آمد به گوش ناگهم آواز بلبلی

2 مسکین چو من به عشق گلی گشته مبتلا و اندر چمن فکنده ز فریاد غلغلی

1 ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

2 تا درخت دوستی بر کی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

1 جای حضور و گلشن امن است این سرای زین در به شادمانی و عیش وطرب در آی

2 ای کاخ دولتی تو چه کاخی که مدرج است در شاخسار گلشن تو سایه همای

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟