ای شب تیره فرع گیسیویت از اوحدی مراغه‌ای غزل 167

1 ای شب تیره فرع گیسیویت اصل کفر از سیاهی مویت

2 مه ز دیوان مهر خواسته نور وجه آن گشته روشن از رویت

3 بی‌سخن دم ببسته طوطی را شیوهٔ شکر سخن گویت

4 مشک را در فکنده خون به جگر نکهت زلف عنبرین بویت

5 خورده چوگان طعنه سیب بهشت از زنخدان گرد چون گویت

6 از طراوت بیتر زده ماه نو را کمان ابرویت

7 اوحدی را ز زلف بشکسته تیزی چشم و تندی خویت