هله از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 404

1 هله ای آنک بخوردی سحری باده که نوشت هله پیش آ که بگویم سخن راز به گوشت

2 می روح آمد نادر رو از آن هم بچش آخر که به یک جرعه بپرد همه طراری و هوشت

3 چو از این هوش برستی به مساقات و به مستی دهدت صد هش دیگر کرم باده فروشت

4 چو در اسرار درآیی کندت روح سقایی به فلک غلغله افتد ز هیاهوی و خروشت

5 بستان باده دیگر جز از آن احمر و اصفر کندت خواجه معنی برهاند ز نقوشت

6 دهد آن کان ملاحت قدحی وقت صباحت به از آن صد قدح می که بخوردی شب دوشت

7 تو اگر های نگویی و اگر هوی نگویی همه اموات و جمادات بجوشند ز جوشت

8 چو در آن حلقه بگنجی زبر معدن و گنجی هوس کسب بیفتد ز دل مکسبه کوشت

9 تو که از شر اعادی به دو صد چاه فتادی برهانید به آخر کرم مظلمه پوشت

10 همه آهنگ لقا کن خمش و صید رها کن به خموشیت میسر شود این صید وحوشت

11 تو دهان را چو ببندی خمشی را بپسندی کشش و جذب ندیمان نگذارند خموشت