زهی خجسته زمانی که یار از حافظ شیرازی غزل 235

1 زهی خجسته زمانی که یار بازآید به کامِ غمزدگان غمگُسار بازآید

2 به پیشِ خیلِ خیالش کشیدم اَبلقِ چشم بدان امید که آن شهسوار بازآید

3 اگر نه در خمِ چوگان او رَوَد سَرِ من ز سر نگویم و سر خود چه کار بازآید

4 مقیم بر سرِ راهش نشسته‌ام چون گرد بدان هوس که بدین رهگذار بازآید

5 دلی که با سرِ زلفین او قراری داد گمان مَبَر که بدان دل قرار بازآید

6 چه جورها که کشیدند بلبلان از دی به بویِ آن که دگر نوبهار بازآید

7 ز نقش بندِ قضا هست امید آن حافظ که همچو سرو به دستم نگار بازآید