نه شهرهای ویران، از منوچهر آتشی اشعار پراکنده 1

1 نه شهرهای ویران، نه باغهای سبز

2 دنیای پیش رویمان برهوتیست

3 تا آنسوی نهایت، تا … هیچ …

4 دیگر در ما

5 شور گلایه هم نیست

6 شور گلایه از بد، دشنام با بدی

7 دیگر در ما شور مردن هم نیست

8 رود شقاوت ما جاریست

9 تا چشمه سارِ خشک شکایت، تا … هیچ …

10 ما گله را سپردیم

11 به دره های پر گرگ.

12 کاریزهای ویران را

13 به فوج سوگوار کبوتر ها،

14 و بافه های فربه جو را

15 به اسبهای باد سپردیم.

16 ما راه افتادیم

17 از خشکسالِ فرجام،

18 تا چشمه ی بدایت …

19 تا … هیچ …

20 یاران ناموافق

21 در چارراهِ خستگی از هم جدا شدند

22 این یک درون معبد پندار ماند

23 آن یک به کنج صومعه ی اعتکاف

24 و هیچ یک

25 ـ با آنکه هیچ یک،

26 سیمرغ را دروغ نمی انگاشت ـ

27 بالا نکرد سر سویِ منشورِ قاف…

28 یاران ناموافق دیگر

29 با چاشبند خالی چوپانی

30 از راهکوره های برگشت

31 ردّ قبیله های کهن بگرفتند

32 و انتظارِ واقعه را

33 این یک کجاوه بند لیلی شد

34 و آن دیگری،

35 میرآخور فسیله ی مجنون،

36 اما

37 در انحنای جاده ی تاریخ

38 ارابه ای غبار نیفشاند

39 از بیستون سرخ حکایت، تا ما، تا هیچ …

40 ما، باز باختیم

41 اسبِ “کرند” مجنون

42 و ناقه ی سفید لیلا را

43 ـ با تیشه ی کذایی “استاد”

44 در کاروانسرایِ دیدار

45 ـ در بازگشت ـ

46 یک شب، بهای نانخورشی

47 و مزد خوابگاهی از کاه،

48 پرداختیم

49 ما راه اوفتادیم، از نو

50 از کاروانسرای نهایت، تا …