الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة - الفصل الاول - فی الطامات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 پیری ز خرابات برون آمد مست سجّاده به کول و کوزهٔ باده به دست

2 گفتم پیرا تو را به دل ایمان هست؟ ایمان به دل اندر است و دل نیست به دست

1 ماییم [و] حدیث زهد و طامات امشب شب روز کنیم در خرابات امشب

2 بگذر تو ز زهد وز کرامات امشب تا برگذریم بر خرابات امشب

1 ما جامه نمازی به لب خُم کردیم خود را به می ناب بمردم کردیم

2 در کنج خرابات بیابیم مگر آن عمر که در مدرسه‌ها گم کردیم

1 ای کرده مرا عشق تو در عالم فاش افکنده مرا تو در میان اوباش

2 شهری خبر است که زاهدی شد قلّاش چون پرده دریده شد کنون ما را باش

1 زین سان که منم گر تو تویی آخر کار ما را بَدَل سجاده باشد زنّار

2 در پای خودم فتاده بینی یکبار از دست قدح فتاده ور سر دستار

1 ای ساقی از آن بادهٔ دوشینه بیار کاندر سر من هست از آن باده خمار

2 مستی چو مرا زخویشتن برهاند آن به که من البته نباشم هشیار

1 در میکده جز به می وضو نتوان کرد و آن نام که زشت شد نکو نتوان کرد

2 افسوس که این پردهٔ مستوری ما از بس که دریده شد رفو نتوان کرد

1 گر نام نباشد به جهان ننگ اینک ور صلح نباشد به جهان جنگ اینک

2 ساقی می لعل و ارغوان رنگ اینک ای هرکه نمی‌خورد سر و سنگ اینک

1 در میکده چون جمال معشوقهٔ ماست باز آمدن از کعبه به بتخانه رواست

2 هر کعبه کزو بوی ندارد کنش است با او همه بتخانه شده کعبهٔ ماست

1 هان ای ساقی درافکن آن باده به جام باشد که شوم پخته از آن بادهٔ خام

2 سرمست به کام دل بپویم دو سه گام تا کی غم نام و ننگ و مه ننگ و مه نام