الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة - الفصل الاول - فی الطامات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 در میکده چون جمال معشوقهٔ ماست باز آمدن از کعبه به بتخانه رواست

2 هر کعبه کزو بوی ندارد کنش است با او همه بتخانه شده کعبهٔ ماست

1 از خوردن باده دوش حالم بگرفت ساقی به دو دست هر دو بالم بگرفت

2 زین پس من و شاهدان و میخانه و می کز خرقه و خانقه ملالم بگرفت

1 آنها که ازو پیاله نوشی بزنند بی هیچ شکی خانه فروشی بزنند

2 از عادت و رسم خویش بیرون آیند بر مدرسه بگذرند و دوشی بزنند

1 اسرار خرابات کسانی دانند خود را زوجود خویش بیرون دانند

2 بر صدر خرابات نشیند هشیار پر کرده شراب وصل می گردانند

1 ماییم که آیت صواب از ما شد ما غرقه در آتشیم و آب از ما شد

2 از بهر تفرّجی به میخانه شدیم صد کوی خرابات خراب از ما شد

1 هان ای ساقی درافکن آن باده به جام باشد که شوم پخته از آن بادهٔ خام

2 سرمست به کام دل بپویم دو سه گام تا کی غم نام و ننگ و مه ننگ و مه نام

1 هر خسته که در مصطبه مسکن دارد دودی زمن سوخته خرمن دارد

2 هر جا که سیه گلیم و آواره دلی است شاگرد من است و خرقه از من دارد

1 زین سان که منم گر تو تویی آخر کار ما را بَدَل سجاده باشد زنّار

2 در پای خودم فتاده بینی یکبار از دست قدح فتاده ور سر دستار

1 روزی بینی مرا و رندی سه چهار سجّاده گرو کرده به پیش خمّار

2 مستک شده و نعره زنان در بازار کای مدّعیان صلای عشق «اوحد» وار

1 ای ساقی از آن بادهٔ دوشینه بیار کاندر سر من هست از آن باده خمار

2 مستی چو مرا زخویشتن برهاند آن به که من البته نباشم هشیار