الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 «اوحد» در دل می زنی آخر دل کو عمری است که راه می روی منزل کو

2 تا چند زلاف خلوت و خلوتیان هفتاد و دو چلّه داشتی حاصل کو

1 چون جمله خطا کنی صوابت چه بود مقصود تو زاین عمر خرابت چه بود

2 انصاف بده چون تو بخواهی رفتن گویند چه کرده ای جوابت چه بود

1 «اوحد» تو حدیث عشق گفتی بسیار گویی و نمی کنی، ازو شرم بدار

2 خاموش نئی اگر تو هستی صادق این صدق عمل بود نباشد گفتار

1 در مصطبهٔ عشق زبدنامی چند عاجز شدم از ریش و سر خامی چند

2 گر قوّت پای من مرا گیرد دست تا باز روم پیش اجل گامی چند