الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 آنها که زاسرار الهی مستند در گلشن او دستهٔ گلها بستند

2 مانند جنید و بایزید و حلّاج در گوشهٔ خاطرم هزاران هستند

1 از شمع یقین «اوحد» از آن بی نوری کاندر طلب از خدمت و حرمت دوری

2 در وقت سماع اگر تو را وجدی نیست چون لذّت آن نیافتی معذوری

1 «اوحد» تو حدیث عشق گفتی بسیار گویی و نمی کنی، ازو شرم بدار

2 خاموش نئی اگر تو هستی صادق این صدق عمل بود نباشد گفتار

1 در مصطبهٔ عشق زبدنامی چند عاجز شدم از ریش و سر خامی چند

2 گر قوّت پای من مرا گیرد دست تا باز روم پیش اجل گامی چند