الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 بدخواه کسی به مقصد خود نرسد یک ظن نبرد تا به خودش صد نرسد

2 من نیک تو خواهم و تو بدخواه منی تو نیک نبینی و مرا بد نرسد

1 تا تو دل را زکبر و زشهوت و آز وز حقد و حسد بجملگی نکنی باز

2 بویی ز وصال او نیابی هرگز خواهی تو به روزه باش و خواهی به نماز

1 گر کعبه کنی خراب از بدخویی وز آب جفا نقش شریعت شویی

2 باشد به از آن که همنشین خود را در پیش ستایی وز پس بدگویی

1 این جلوه گری به خلق راهی دگر است بنمودن خویش پایگاهی دگر است

2 مقصود تو از گوشه کلاهی دگر است از ره دوری که راه راهی دگر است

1 آن را که هوای نفس او معبود است با خلق تو بودنش همه مقصود است

2 من بندهٔ آن کسم که در چهرهٔ خود آن رنگ نماید که در او موجود است

1 مردم همه از زرق و فسون محرومند وز جان و دل بوقلمون محرومند

2 اندیشهٔ تو جان و جهانی ارزد سبحان الله که خلق چون محرومند

1 رازت همه دارای فلک می داند کز موی به موی و رگ به رگ می داند

2 گیرم که به زرق خلق را بفریبی با او چه کنی که یک به یک می داند

1 در دل همه شرک و روی بر خاک چه سود زهری که به جان رسید تریاک چه سود

2 ای غرّه به ظاهرت که آراسته ای با نفس پلید جامهٔ پاک چه سود

1 دوری ز برادرِ نه صادق بهتر دوری زبرادر منافق بهتر

2 خاک قدم یار موافق حقّا از خون برادر منافق بهتر

1 یاران زمانه پیچ پیچند همه سودازدگان بی علاجند همه

2 بر هیچ مرید بد به هیچی منگر قصّه چه کنم دراز، هیچند همه