الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما بیرون نشود زکاسه و کوزهٔ ما

2 می خندد روزگار و می گرید عمر بر طاعت و بر نماز و بر روزهٔ ما

1 طالب که نه صادق است جایی نرسد بیگانه شود به آشنایی نرسد

2 در یافتن وصال او سلطانی است آن سلطانی به هر گدایی نرسد

1 با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی پیوسته مرا ملحد و بی دین گویی

2 من خود بترم از آنچ می گویی تو انصاف بده تو را رسد کاین گویی

1 امروز درین زمانه بی یاری به در خلق وفا نماند تنهایی به

2 چون رونق علم نیست جهل اولی تر چون قیمت عقل نیست سَودایی به

1 در عالم فقر میر و سلطان هیچ است در درویشی ملک سلیمان هیچ است

2 گر نفس تو را به این و آن بفریبد در گوش مکن عشوهٔ آن کان هیچ است

1 آن نقطه که در فقر نهان آوردند از بهر بسی زنده دلان آوردند

2 دیوان صفا که پنج نوبت می زد افسوس که قومی به زیان آوردند

1 آنها که درین راه فلاحی باشند کی یار می و جفت صراحی باشند

2 گر خلوت و عزلت از اباحت باشد پس جملهٔ انبیا مباحی باشند

1 آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای این است ره وصل که بگذاشته‌ای

2 آن چشمه خورد خضر ازو آب حیات در منزل تست لیکن انباشته‌ای

1 تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را وز خسّت خود خاک شوم هر خس را

2 کارم به دو گز عبا چو برمی آید دادم سه طلاق این فلک اطلس را

1 دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر و آزادی دل زهرچه خوش تر خوش تر

2 عیش خوش مفلسانه یک چشم زدن از مملکت هزار قیصر خوش تر