الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 با همنفسان دلا دمت همدم نیست در راه حقیقت قدمت محکم نیست

2 موی از سر بوالفضول کم کردی تو لیکن سر مویی زفضولی کم نیست

1 باید که زجمله خلق تنها گردی آنگه به طریق خرقه پیدا گردی

2 هرگه که به لبس خرقه گردی قانع چون خرقه کفن شود تو رسوا گردی

1 تا هست به دستت از تصرّف میزان در عین خسارتی و در بحر گمان

2 تا خواری و عزلتت نگردد یکسان از اسب ریاضتت تو زین را مستان

1 در هستی اگر به عمر نوحی برسی در هر نفسی زو به فتوحی برسی

2 عمری باید که شب به روز آری تو باشد که به صبحی به صبوحی برسی

1 اصحاب طلب چون به صفایی برسند خواهند کز آنجا به رضایی برسند

2 دست از سر پای وامگیرند از جهد یا سر بنهند یا به جایی برسند

1 در کار آویز و گفت و گو را بگذار کز گفت نشد هیچ کسی برخوردار

2 از گفت چه سود، کار می باید کرد باری بکنی به که بگویی صد بار

1 چون از سر جد پای نهادی در کار سررشتهٔ خود به دست عشقش بسپار

2 می کوش به قدر جهد و دل خوش می دار کاو چارهٔ کار تو بسازد ناچار

1 تا ره نروی به صبح منزل نرسی تا جان نکنی به هیچ حاصل نرسی

2 حال سگ اهل کهف از نادره هاست تا حل نشوی به حل مشکل نرسی

1 بی نیش مگس به نوش شهدی نرسی بی جان کنشی به نیک عهدی نرسی

2 ننهاده به جهد هیچ کس را ندهند لیکن بنهاده جز به جهدی نرسی

1 هر چند که تو چارهٔ بهبود کنی آن به که هر آنچ می کنی زود کنی

2 زان می ترسم که چون پشیمان گردی آن مایه نماند که بدان سود کنی