قصیده‌ها عرفی شیرازی

1 دمی که لشکر غم صف کشد بخونخواری دلم بناله دهد منصب علمداری

2 خراب نرگس مستانه توام که نهد هزار شیوه مستی بطبع هشیاری

3 مریض عشق ترا اشتها از آن بیش است که بعد مرگ بیاساید از جگرخواری

4 دلی توجه آن حسن جاودان یابد که فیض نامیه اش با جگر کند یاری

1 بسعی جوهر اندیشه راز دین مگشای کلید موم و سرقفل آهنین مگشای

2 بهشت راز مقام دراز دستان نیست در مشاهده بر روی میوه چین مگشای

3 مثال علم لدنی گرت زخامه چکد جمال ظن منما چهره یقین مگشای

4 بهمنشین مگشا راز دل ، نه بیگانه وگر ملازم طبع است همنشین مگشای

1 شکست رنگ شباب و هنوز رعنایی در آن دیار که زادی هنوز آنجایی

2 بحیرتم که چه دارو رهاندت زین درد که عین جهلی و داری گمان که دانایی

3 خراب کرده جهلی و فارغ از دانش عظیم دردی داری و بس شکیبایی

4 اگر در آینه بینی ز شرم زشتی خویش بچاه ویل در افتی چو دیده بگشایی

1 دگر صفیر طبیعت بساز آگاهی بعالم ملکوت است ، محملش راهی

2 بلی رود بخریداری جواهر قدس ز بهر تحفه یکدانه گوهر شاهی

3 طراز دولت جاوید شاهزاده سلیم که یافت باز وی اوصولت یداللهی

4 ستوده ای که بعنوان نامه وصفش حسود او بتصور نوشته جمجاهی

1 گربدل خوش غنودمی چه غمستی بی غم اگر شاد بود می چه غمستی

2 اینکه بچندین حیل سبک شوم از غم غم بغم ار در فزود می چه غمستی

3 این که بسودم بدیده کحل رعونت مرد مکش گر بسود می چه غمستی

4 این که گل تازه روی عیشم اگر من داغ نمک کرده بودمی چه غمستی