غزلیات عرفی شیرازی

1 چند از این بند غمت فال گشادی بزنیم به کمان آمده عنقای مرادی بزنیم

2 چند خوش شیشه بگیریم و بریزیم به جام یک دو جامی ز کف حور نژادی بزنیم

3 من ازین سوی و تو زان سوی، تو می گویم دل دست در دامن کسری زده، دادی بزنیم

4 بر دل صد ورق از یاس نبندیم گره بر دل صد ورق از یاس نبندیم گره

1 نشسته بر سر گنج به فقر مشهورم نهفته در ته دامن چراغ بی نورم

2 مسیح تا دم آخر فسون دمید و هنوز به صد جراحت روز نخست رنجورم

3 چنان به خواهش دیدار رفته ام شب وصل که شوق هم به تقاضا ندیده در طورم

4 گمان مبر که دلم را توان تسلی داد که نا رسیده تر از زخم های ناسورم

1 ز چشم من مجوش ای گریه هنگام وصال او که محجوبست و می سازد هلاکم انفعال او

2 ز شرح شوقم آتش در پر روح الامین افتد اگر غمنامهٔ هجر تو بربندم به بال او

3 نمیرم زود، غمگین است پیش از مردن یاران کند آغاز شیون تا شود رفع ملال او

4 پس از مردن گره شد در گلویم گریه، چون دیدم که جان رو در قفا می رفت از شوق جمال او

1 دلا رنجی ببر، کز دردمندان می توان بودن مکش گردن که خاک سربلندان می توان بودن

2 دمی کان غمزه صیدی را به خون غلتان کند که مشتاق کمند صید بندان می توان بودن

3 اگر دندان فشردن بر جگر این چاشنی دارد فدای لذت هر زخم دندان می توان بودن

4 پی بالا نشینی، واعظا، می را مکن ضایع بیا در دیر هم صدر لوندان می توان بودن

1 ز من نبوده فغانی که دوش می کردم نصیحت غم روی تو گوش می کردم

2 فغان به شیوهٔ اهل دل است ای بلبل وگر نه من ز تو افزون خروش می کردم

3 گرم به جمع افسردگان قدم می رفت به نالهٔ همه را شعله نوش می کردم

4 ز صد وصال نیاید به شب، آن چه من به خیال ز شیوه های تو با عقل و هوش می کردم