غزلیات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 دلداده را ز تیر ملامت گزند نیست دیوانه را طریقهٔ عاقل پسند نیست

2 از درد ما چه فکر وز احوال ما چه باک آنرا که دل مقید و پا در کمند نیست

3 فرهاد را که با دل شیرین تعلقست رغبت به نوشدارو و حاجت به قند نیست

4 هرجا که آتش غم دلدار شعله زد جان برفشان به ذوق که جای سپند نیست

1 جوق قلندرانیم در ما ریا نباشد تزویر و زرق و سالوس آیین ما نباشد

2 در هیچ ملک با ما کس دوستی نورزد در هیچ شهر ما را کس آشنا نباشد

3 گر نام ما ندانند بگذار تا ندانند ور هیچمان نباشد بگذار تا نباشد

4 شوریدگان ما را در بند زر نبینی دیوانگان ما را باغ و سرا نباشد

1 بیش از این برگ فراق رخ جانانم نیست بیش از این قوت سرپنجهٔ هجرانم نیست

2 کرده‌ام عزم سفر بو که میسر گردد میکنم فکر و جز این چاره و درمانم نیست

3 روی در کعبهٔ جان کرده به سر می‌پویم غمی از بادیه و خار مغیلانم نیست

4 سیل گو راه در او بند به خوناب سرشک غرق طوفان شده اندیشهٔ بارانم نیست

1 میزند غمزهٔ مرد افکن او تیر مرا دوستان چیست در این واقعه تدبیر مرا

2 من دیوانه نه آنم که نصیحت شنوم پند پیرانه مده گو پدر پیر مرا

3 منم و نالهٔ شبگیر بدین سان که منم کی به فریاد رسد نالهٔ شبگیر مرا

4 صنما عشق تو با جان بدر آید ناچار چون فرو رفت غم عشق تو با شیر مرا

1 دوشم غم تو ملک سویدا گرفته بود دودم ز سینه راه ثریا گرفته بود

2 جان را ز روی لعل تو در تنگ آمده دل را ز شوق زلف تو سودا گرفته بود

3 میدید شمع در من و میسوخت تا به روز زآن آتشی که در من شیدا گرفته بود

4 از دیده‌ام خیال تو محروم گشت باز کاطراف خانه‌اش همه دریا گرفته بود

1 در ما به ناز می‌نگرد دلربای ما بیگانه‌وار میگذرد آشنای ما

2 بی‌جرم دوست پای ز ما درکشیده باز تا خود چه گفت دشمن ما در قفای ما

3 با هیچکس شکایت جورش نمیکنم ترسم به گفتگو کشد این ماجرای ما

4 ما دل به درد هجر ضروری نهاده‌ایم زیرا که فارغست طبیب از دوای ما