دفتر چهارم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 که آمدش پیغام از وحی مهم که کژی بگذار اکنون فاستقم

2 این درخت تن عصای موسیست که امرش آمد که بیندازش ز دست

3 تا ببینی خیر او و شر او بعد از آن بر گیر او را ز امر هو

4 پیش از افکندن نبود او غیر چوب چون به امرش بر گرفتی گشت خوب

1 آمده اول به اقلیم جماد وز جمادی در نباتی اوفتاد

2 سالها اندر نباتی عمر کرد وز جمادی یاد ناورد از نبرد

3 وز نباتی چون به حیوانی فتاد نامدش حال نباتی هیچ یاد

4 جز همین میلی که دارد سوی آن خاصه در وقت بهار و ضیمران

1 این سخن پایان ندارد موسیا هین رها کن آن خران را در گیا

2 تا همه زان خوش علف فربه شوند هین که گرگانند ما را خشم‌مند

3 نالهٔ گرگان خود را موقنیم این خران را طعمهٔ ایشان کنیم

4 این خران را کیمیای خوش دمی از لب تو خواست کردن آدمی

1 رفت ذوالقرنین سوی کوه قاف دید او را کز زمرد بود صاف

2 گرد عالم حلقه گشته او محیط ماند حیران اندر آن خلق بسیط

3 گفت تو کوهی دگرها چیستند که به پیش عظم تو بازیستند

4 گفت رگهای من‌اند آن کوهها مثل من نبوند در حسن و بها

1 مورکی بر کاغذی دید او قلم گفت با مور دگر این راز هم

2 که عجایب نقشها آن کلک کرد هم‌چو ریحان و چو سوسن‌زار و ورد

3 گفت آن مور اصبعست آن پیشه‌ور وین قلم در فعل فرعست و اثر

4 گفت آن مور سوم کز بازوست که اصبع لاغر ز زورش نقش بست

1 مصطفی می‌گفت پیش جبرئیل که چنانک صورت تست ای خلیل

2 مر مرا بنما تو محسوس آشکار تا ببینم مر ترا نظاره‌وار

3 گفت نتوانی و طاقت نبودت حس ضعیفست و تنک سخت آیدت

4 گفت بنما تا ببیند این جسد تا چد حد حس نازکست و بی‌مدد