قصاید در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 شکر خدا که پایهٔ دولت ز آسمان بگذشت و سر کشید به ایوان لامکان

2 شکر دگر که کوفت فرو نوبت ظفر دست قدر بیاری خلاق انس و جان

3 شکر دگر که شیر خدا شاه ذوالفقار شمشیر فتح داد به دست خدایگان

4 صاحب لوای تاجور بارگه نشین کشور گشای تخت ده مملکت ستان

1 دوستان مژده که از موهبت سبحانی می‌رسد رایت منصور محمد خانی

2 رایتی کرد سر علمش گردیده همچو پروانهٔ جانباز مه نورانی

3 رایت رفعتش افکنده لباسی دربر کز گریبان فلک می‌کندش دامانی

4 رایتی صیقلی مهجه نورانی او برده از روی جهان رنگ شب ظلمانی

1 رسید باز به گوش زمان نوید امان ز استقامت شاهنشه زمین و زمان

2 جمیلهٔ شاهد امینت آمد از در صبح بهم نشینی دارای پادشاه نشان

3 نگشت کشتی دریای کین سبک حرکت که بود لنگرش از کوه حلم شاه گران

4 لب نشاط شه از انبساط خندان گشت چو کند مدعی از مدعای خود دندان

1 درین ضعف آن قدر دارم ز بیماری گر انباری که بر بومی که پهلو می‌نهم قبریست پنداری

2 ز بیماری چنان با خاک یکسانم که از خاکم اجل هم برنمی‌دارد معاذالله ازین خواری

3 مرا حالیست زار ای دوستان ز انسان که دشمن هم به حالم زار می‌گرید مبادا کس به این زاری

4 دل من تا نشد افکار عالم را نشد باور که یک دل می‌تواند بود و صد عالم دل‌افکاری