غزلیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 بدم دوش با آن نیازی به هم زده پیشم از بی نیازی علم

2 همه گوی از روی او لاله رنگ همه حجره از موی او مشک شم

3 نشاط اندر آمد ز در چون نسیم ز روزن برون رفت چون درد و غم

4 ز شادی رویش بخندید جام ز اندوه جانم بنالید بم

1 ای سلسله مشک فکنده به قمر بر خندیده لب پر شکر تو به شکر بر

2 چون قامت تو نیست سهی سرو خرامان چون چهره تو نیست گل لعل به بر بر

3 تا تو کمری بستی باریک میان را گویی که عیان بستی ویحک به خبر بر

4 مانا که رخم زرین کردی ز فراقت کردی ز رخم طرف و نشاندی به کمر بر

1 دیده گر در فراق خون بارد حق او هم تمام نگزارد

2 با غمش هیچ بر نیارم دم گر جهان بر سرم فرود آرد

3 در وفا داشتنش جان بدهم تا مرا بی وفا نپندارد

4 آزر و مانی ار شود زنده هر یکی خواهدش که بنگارد

1 بدرود همی کرد مرا آن صنم من گریان و درآورده مرادست به گردن

2 از زخم دو کف همچو دلش کردم سینه ور آب دو دیده چو برش کردم دامن

3 رنجور شد از بهر من و روی دژم کرد کز حسرت آن روی دم سرد زدم من

4 در رویش اثر کرده دم سرد من امروز چونان که دم گرم در آیینه روشن

1 گفتم که چند صبر کنم ای نگار؟ گفت: تا هست عمر، گفتم: رنجه مدار، گفت:

2 بی رنجْ عشق نبوَد، گفتم: نیم به رنج، فرسوده چند باشد ازین ای نگار؟ گفت:

3 جز انتظار روی ندارد تو را همی گفتم: شدم هلاک من از انتظار، گفت:

4 این روزگار با تو بد است، این ازو شناس گفتم که نیک کِی شودم روزگار؟ گفت:

1 ای ترک ماهروی ندانم کجا شدی پیوسته که گشتی کز من جدا شدی

2 بودم تو را سزا و تو بودی مرا سزا ترسم ز نزد من به ناسزا شدی

3 درد دلا که بنده دیگر کسی نشد وآن گه شدی که بر دل من پادشا شدی

4 بیگانه گشتن از من چون در سر تو بود با جان من به مهر چرا آشنا شدی

1 آمد آهسته با کرشمه و ناز دوش نزد من آن نگار طراز

2 زلف پرپیچ بر شکست به گل چشم پر خواب سرمه کرده به ناز

3 بر نهاده بر ابروان چوگان تیر غمزه به چشم تیر انداز

4 گفتمش چون روی به نومیدی چنگ مانند ناز کرد آغاز

1 طعنه زنی که یار کنم دیگر طعنه مزن که من نکنم باور

2 تو جان و دل ز بهر مرا خواهی من از دل تو آگهم ای دلبر

3 جان و جهان من به تو خوش باشد ای روی تو ز جان و جهان خوشتر

4 ای طیره گشته از رخ تو لاله وی شرم خورده از لب تو شکر

1 غم بگذرد از من چو به من برگذری تو آن لحظه شوم شاد که در من نگری تو

2 از نازکی پای تو ای یار دل من رنجه شود ار سوسن و نسرین سپری تو

3 وین دیده روشن چو من از بهر تو خواهم خواهم که بدین دیده روشن گذری تو

4 ای ناز جهان پیرهنی دوختی از ناز بیمست که این پرده رازم بدری تو

1 ای لعبت و بت و صنم و حور و شاه من وی سوسن و گل و سمن و مهر و ماه من

2 ای جان دل عزیزتر از هر دویی و هست ایزد بر این که دعوی کردم گواه من

3 ای دوست بی گناه مرا متهم کنی جز دوستی خویش چه دانی گناه من

4 گفتی چرا گرفتی جعد دراز من وآن گه چرا کشیدی زلف دو تاه من