المنة لله از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 13
1. المنة لله که این ماه خزانست
ماه شدن و آمدن راه رزانست
می بر کف من از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 14
1. می بر کف من نه که طرب را سبب اینست
آرام من و مونس من روز و شب اینست
این قصر خجسته از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 15
1. این قصر خجسته که بنا کرده‌ای امسال
با غرفهٔ فردوس به فردوس قرینست
روزی بس خرمست، از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 16
1. روزی بس خرمست، می‌گیر از بامداد
داد زمانه بده کایزد داد تو داد
ساقی بیا که از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 17
1. ساقی بیا که امشب ساقی به کار باشد
زان ده مرا که رنگش چون جلنار باشد
به فال نیک از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 18
1. به فال نیک و به روز مبارک شنبد
نبیذگیر و مده روزگار نیک به بد
جز به چشم عظمت از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 19
1. جز به چشم عظمت هر که درو در نگرد
مژه در دیدهٔ او خار مغیلان گردد
وقت بهارست از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 20
1. وقت بهارست و وقت ورد مورد
گیتی آراسته چو خلد مخلد
ابر آذاری از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 21
1. ابر آذاری چمن‌ها را پر از حورا کند
باغ پر گلبن کند، گلبن پر از دیبا کند
دلم ای دوست از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 22
1. دلم ای دوست تو دانی که هوای توکند
لب من خدمت خاک کف پای تو کند
نوروز روز از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 23
1. نوروز روز خرمی بیعدد بود
روز طواف ساقی خورشید خد بود