مقطعات کمال خجندی

که بنمایی ره ارباب ورع را

چو بینی قطع کن از من طمع را

دانم که با دل خود گفتی چهاست اینها

از بحر شعر ما هم خاشاکهاست اینها

ز دور دون صباحا او رواحا

لعل الله یرزقنی صلاحا

که در غزل ببرم نام آن دلارا را

مزن بجان تو گفتم چنین زنخها را

خواستی گر چه آن سزاوار است

نمد خانقه که بسیار است

که نمد هم ز جنس اشعارست

بامنت از بی نوایی جنگ چیست

گفته هیزم ندارم چنگ چیست

که ماموش مه پیکر و دوست روست

که ما موش را دوست داریم دوست

هر دو دندانش شکسته همچو دست

تا شکسته تشنگی ما شکست

گر بمن نا اهل و دانا گویمت

گفتمش بوسی بده تا گویمت

آنی که جنه است چو خمی پرزگندم است

تن پروران برند گمان کز تنعم است

دستار تو همیشه چرا بر سر خم است