غزلیات کمال خجندی

آنکه دل در هوس روز وصال است او را

دل ز چشمش چه شد ار کرد سوال نظری

خال لبهاش به خون دل صاحب نظران

دل بیمار من از دال و الف خالی نیست

از پیرهنت بویی آمد به گلستان‌ها

با رشته همه چاکی شد دوخته وین طرفه

تا خوان جمالت را آراست به سبزی خط

گر زلف برافشانی در پا فکنی سرها

از تو یک ساعت جدایی خوش نمی آید مرا

گویی ام رو زین در وسلطان وقت و خویش باش

چاکرانت را نمی گویم که خاک آن درم

گفتمش در آب عارض عکس جان با ما نمای

از عاشقی همیشه جوان است پیر ما

با آنکه چون چراغ سحر شد جوانه مرگ

صد جان ما ستاند و به یک بوسه وعده داد

در دل به قدر ذره نگنجد خیال غیر

از باد مکش طره جانانه ما را

آن شمع چگل گو که برقص آرد و پرواز

کردند زیان آنکه به صد گنج فریدون

دیدند سرشکم همه همسایه و گفتند

ای خط تو سبزی خوان بلا

لعل لبت کان دل من کرد خون

زاهد خود بین به امید عطاست

داد نشانم کمرت زان میان

ای روشنی از روی تو چشم نگران را

یا حسن تو و ناز تو سوزی و نیازی

زاهد ز تو پوشد نظر و عقل فروشد

از پیش من آن جان جهان را گذرانید

ای زغمت دل به جفا مبتلا

ساکن کوی تو به چنگ رقیب

همچو دل خون شده در دست تو

با تو چه گویم که چه ها میکشد

ای سراپرده سلطان خیالت دل ما

سر به فردوس نیاریم چون زلف تو فرود

مشکل ما دهن تست که هست آن یا نیست

شمع خود را سزد ار بر نکشد چون قندیل

ای غمت یار بی نوایی ها

از چراغ رخت به خانه چشم

گفت پای از رهت گریزانم

سگ کویت به من نمود رقیب