از تن چو برفت جان پاک من و تو، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 1
1. از تن چو برفت جان پاک من و تو،
خشتی دو نهند بر مَغاکِ من و تو؛
* هر ذره که بر روی زمینی بوده‌است، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 2
1. * هر ذره که بر روی زمینی بوده‌است،
خورشید‌رُخی، زُهره‌جَبینی بوده‌است،
ای پیرِ خردمند پِگَهْ‌تر برخیز، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 3
1. ای پیرِ خردمند پِگَهْ‌تر برخیز،
وان کودکِ خاک‌بیز را بنگر تیز،
بنگر ز صبا دامن گل چاک شده، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 4
1. بنگر ز صبا دامن گل چاک شده،
بلبل ز جمال گُل طَرَبناک شده؛
ابر آمد و زار بر سرِ سبزه گریست، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 5
1. ابر آمد و زار بر سرِ سبزه گریست،
بی بادهٔ گُلرنگ نمی‌شاید زیست؛
چون ابر به نوروز رخِ لاله بشست، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 6
1. چون ابر به نوروز رخِ لاله بشست،
بر خیز و به جامِ باده کن عزمِ درست،
هر سبزه که بر کنار جویی رُسته‌است، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 7
1. هر سبزه که بر کنار جویی رُسته‌است،
گویی ز لبِ فرشته‌خویی رسته‌است؛
می خور که فلک بهر هلاک من و تو، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 8
1. می خور که فلک بهر هلاک من و تو،
قصدی دارد به جانِ پاک من و تو؛
دیدم به سرِ عمارتی مردی فرد، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 9
1. دیدم به سرِ عمارتی مردی فرد،
کاو گِل به لگد می‌زد و خوارش می‌کرد،
بردار پیاله و سبو ای دل‌جو، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 10
1. بردار پیاله و سبو ای دل‌جو،
برگَرْد به گِردِ سبزه‌زار و لبِ جو؛
بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 11
1. بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی،
سرمست بدم چو کردم این اوباشی؛
زان کوزهٔ میْ که نیست در وی ضرری، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 12
1. زان کوزهٔ میْ که نیست در وی ضرری،
پُر کن قَدَحی بخور، به من دِهْ دگری،