افسوس که نامهٔ جوانی طی شد، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 1
1. افسوس که نامهٔ جوانی طی شد،
وان تازه‌بهار زندگانی دی شد؛
افسوس که سرمایه ز کَف بیرون شد، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 2
1. افسوس که سرمایه ز کَف بیرون شد،
در پایِ اَجَل بسی جگرها خون شد!
یک‌چند به کودکی به استاد شدیم؛ از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 3
1. یک‌چند به کودکی به استاد شدیم؛
یک‌چند ز استادی خود شاد شدیم؛
یارانِ موافق همه از دست شدند، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 4
1. یارانِ موافق همه از دست شدند،
در پای اجل یکان‌یکان پَست شدند،
ای چرخِ فلک خرابی از کینهٔ توست، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 5
1. ای چرخِ فلک خرابی از کینهٔ توست،
بیداد گری پیشهٔ دیرینهٔ توست،
چون چرخ به کام یک خردمند نگشت، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 6
1. چون چرخ به کام یک خردمند نگشت،
خواهی تو فلک هفت شِمُر، خواهی هشت،
یک قطرهٔ آب بود و با دریا شد، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 7
1. یک قطرهٔ آب بود و با دریا شد،
یک ذرّهٔ خاک و با زمین یکتا شد،
* می‌پرسیدی که چیست این نقشِ مجاز، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 8
1. * می‌پرسیدی که چیست این نقشِ مجاز،
گر برگویم حقیقتش هست دراز،
جامی است که عقل آفرین می‌زندش، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 9
1. جامی است که عقل آفرین می‌زندش،
صد بوسه زِ مِهْر بر جَبین می‌زندش؛
اجزای پیاله‌ای که درهم پیوست، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 10
1. اجزای پیاله‌ای که درهم پیوست،
بشکستنِ آن روا نمی‌دارد مست،
عالَم اگر ازبهرِ تو می‌آرایند، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 11
1. عالَم اگر ازبهرِ تو می‌آرایند،
مَگْرای بدان که عاقلان نگرایند؛
از جملهٔ رفتگانِ این راهِ دراز، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 12
1. از جملهٔ رفتگانِ این راهِ دراز،
بازآمده‌ای کو که به ما گوید راز؟