می خور که به زیرِ گِل بسی خواهی خفت، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 13
1. می خور که به زیرِ گِل بسی خواهی خفت،
بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت؛
* پیری دیدم به خانهٔ خَمّاری، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 14
1. * پیری دیدم به خانهٔ خَمّاری،
گفتم: نکنی ز رفتگان اِخباری؟
بسیار بگشتیم به گِرْدِ در و دشت، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 15
1. بسیار بگشتیم به گِرْدِ در و دشت،
اندر همه آفاق بگشتیم به گشت؛
ما لُعْبَتِکانیم و فلک لُعبَت‌باز، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 16
1. ما لُعْبَتِکانیم و فلک لُعبَت‌باز،
از روی حقیقتی نه از روی مَجاز؛
ای بس که نباشیم و جهان خواهد‌بود، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 17
1. ای بس که نباشیم و جهان خواهد‌بود،
نی نام زِ ما و نه نشان خواهد‌بود؛
بر مَفْرشِ خاک خفتگان می‌بینم، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 18
1. بر مَفْرشِ خاک خفتگان می‌بینم،
در زیر زمین نهفتگان می‌بینم؛
این کهنه رباط را که عالم نام است از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 19
1. این کهنه رباط را که عالم نام است
آرامگَهِ اَبْلَقِ صبح و شام است،
آن قصر که بهرام درو جام گرفت، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 20
1. آن قصر که بهرام درو جام گرفت،
آهو بچه کرد و روبَهْ آرام گرفت؛
مرغی دیدم نشسته بر بارهٔ توس، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 21
1. مرغی دیدم نشسته بر بارهٔ توس،
در چنگ گرفته کلّهٔ کیکاوس،
آن قصر که بر چرخ همی‌زد پهلو، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 22
1. آن قصر که بر چرخ همی‌زد پهلو،
بر درگهِ او شهان نهادندی رو،