می از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 13
1. می خور که به زیرِ گِل بسی خواهی خفت،
بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت؛
* از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 14
1. * پیری دیدم به خانهٔ خَمّاری،
گفتم: نکنی ز رفتگان اِخباری؟
بسیار از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 15
1. بسیار بگشتیم به گِرْدِ در و دشت،
اندر همه آفاق بگشتیم به گشت؛
ما از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 16
1. ما لُعْبَتِکانیم و فلک لُعبَت‌باز،
از روی حقیقتی نه از روی مَجاز؛
ای از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 17
1. ای بس که نباشیم و جهان خواهد‌بود،
نی نام زِ ما و نه نشان خواهد‌بود؛
بر از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 18
1. بر مَفْرشِ خاک خفتگان می‌بینم،
در زیر زمین نهفتگان می‌بینم؛
این از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 19
1. این کهنه رباط را که عالم نام است
آرامگَهِ اَبْلَقِ صبح و شام است،
آن از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 20
1. آن قصر که بهرام درو جام گرفت،
آهو بچه کرد و روبَهْ آرام گرفت؛
مرغی از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 21
1. مرغی دیدم نشسته بر بارهٔ توس،
در چنگ گرفته کلّهٔ کیکاوس،
آن از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 22
1. آن قصر که بر چرخ همی‌زد پهلو،
بر درگهِ او شهان نهادندی رو،