گردش دوران [۵۶-۳۵] در ترانه‌های خیام (صادق هدایت) خیام نیشابوری

1 افسوس که نامهٔ جوانی طی شد، وان تازه‌بهار زندگانی دی شد؛

2 حالی که ورا نام جوانی گفتند، معلوم نشد که او کیْ آمد، کیْ شد!

1 یک‌چند به کودکی به استاد شدیم؛ یک‌چند ز استادی خود شاد شدیم؛

2 پایان سخن شنو که مارا چه رسید: چو آب برآمدیم و چون باد شدیم!

1 ای چرخِ فلک خرابی از کینهٔ توست، بیداد گری پیشهٔ دیرینهٔ توست،

2 وی خاک اگر سینهٔ تو بشکافند، بس گوهر قیمتی که در سینهٔ توست.

1 یک قطرهٔ آب بود و با دریا شد، یک ذرّهٔ خاک و با زمین یکتا شد،

2 آمد شدن تو اندرین عالم چیست؟ آمد مگسی پدید و ناپیدا شد.

1 عالَم اگر ازبهرِ تو می‌آرایند، مَگْرای بدان که عاقلان نگرایند؛

2 بسیار چو تو روند و بسیار آیند. بربای نصیبِ خویش کِتْ بربایند.

1 یارانِ موافق همه از دست شدند، در پای اجل یکان‌یکان پَست شدند،

2 بودیم به یک شراب در مجلسِ عمر، یک دَوْر ز ما پیشترک مست شدند!

1 آن قصر که بهرام درو جام گرفت، آهو بچه کرد و روبَهْ آرام گرفت؛

2 بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر، دیدی که چگونه گور بهرام گرفت؟

1 جامی است که عقل آفرین می‌زندش، صد بوسه زِ مِهْر بر جَبین می‌زندش؛

2 این کوزه‌گر دَهْر چنین جامِ لطیف می‌سازد و باز بر زمین می‌زندش!

1 * می‌پرسیدی که چیست این نقشِ مجاز، گر برگویم حقیقتش هست دراز،

2 نقشی است پدید آمده از دریایی، و آنگاه شده به قَعْرِ آن دریا باز.

1 ای بس که نباشیم و جهان خواهد‌بود، نی نام زِ ما و نه نشان خواهد‌بود؛

2 زین پیش نبودیم و نَبُد هیچ خَلَل، زین پس چو نباشیم همان خواهد‌بود.