گردش دوران [۵۶-۳۵] در ترانه‌های خیام (صادق هدایت) خیام نیشابوری

1 عالَم اگر ازبهرِ تو می‌آرایند، مَگْرای بدان که عاقلان نگرایند؛

2 بسیار چو تو روند و بسیار آیند. بربای نصیبِ خویش کِتْ بربایند.

1 از جملهٔ رفتگانِ این راهِ دراز، بازآمده‌ای کو که به ما گوید راز؟

2 هان بر سر این دو راهه از روی نیاز، چیزی نگذاری که نمی‌آیی باز!

1 می خور که به زیرِ گِل بسی خواهی خفت، بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت؛

2 زنهار به کس مگو تو این رازِ نهفت: هر لاله که پَژْمُرد، نخواهد بِشْکفت.

1 * پیری دیدم به خانهٔ خَمّاری، گفتم: نکنی ز رفتگان اِخباری؟

2 گفتا، می خور که همچو ما بسیاری، رفتند و کسی بازنیامد باری!

1 بسیار بگشتیم به گِرْدِ در و دشت، اندر همه آفاق بگشتیم به گشت؛

2 کس را نشنیدیم که آمد زین راه راهی که برفت، راهرو بازنگشت!

1 ما لُعْبَتِکانیم و فلک لُعبَت‌باز، از روی حقیقتی نه از روی مَجاز؛

2 یک‌چند درین بساط بازی کردیم، رفتیم به صندوقِ عدم یک‌یک باز!

1 ای بس که نباشیم و جهان خواهد‌بود، نی نام زِ ما و نه نشان خواهد‌بود؛

2 زین پیش نبودیم و نَبُد هیچ خَلَل، زین پس چو نباشیم همان خواهد‌بود.

1 بر مَفْرشِ خاک خفتگان می‌بینم، در زیر زمین نهفتگان می‌بینم؛

2 چندان‌که به صحرای عدم می‌نگرم، ناآمدگان و رفتگان می‌بینم!

1 این کهنه رباط را که عالم نام است آرامگَهِ اَبْلَقِ صبح و شام است،

2 بزمی است که واماندهٔ صد جمشید است، گوری است که خوابگاهِ صد بهرام است!

1 آن قصر که بهرام درو جام گرفت، آهو بچه کرد و روبَهْ آرام گرفت؛

2 بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر، دیدی که چگونه گور بهرام گرفت؟