رباعیات خلیل‌الله خلیلی

1 گر علت مرگ را دوا می‌کردند گر چارهٔ این نوع دو پا می‌کردند

2 می‌دیدی کاین جماعت تیره‌نهاد بر روی زمین چه فتنه‌ها می‌کردند

1 از بس خوش و مست و دلربا می‌آیی چون باد بهار جان‌فزا می‌آیی

2 دل خانهٔ عشق توست آبادش دار چون خانه خراب شد کجا می‌آیی

1 بر قلهٔ کهسار، درختی برپاست بر شاخ درخت، آشیانی پیداست

2 غم کوه و درخت، زندگانی من است بر شاخ درخت، مرغکی نغمه‌سراست

1 دانی که شبان چه فتنه آغاز کند آن دم که نی شبانه را ساز کند

2 غمهای زمانه را فرو بندد در ابواب نشاط یک به یک باز کند

1 یارب دردی که ناله آغاز کنم شوری که سرود شوق را ساز کنم

2 چشمی که به سوی خویش چون باز کنم آن گمشده را از دور آواز کنم

1 هر ذرهٔ خاک من زبانی دارد از گردش دهر دوستانی دارد

2 این کهنه‌ردای من نهان در هر چین تاج و کله جهان‌سِتانی دارد

1 ای سرو روان بیا که دستت بوسم لبهای ظریف می پرستت بوسم

2 گر من نخورم تو باده در جامم ریز تا مست شوم دو چشم مستت بوسم

1 صبح است ز خرمی جهان می‌خندد هر قطره به بحر بیکران می‌خندد

2 بو در گل و نشئه در می و می در جام از شوق، زمین و آسمان می‌خندد

1 سرمایهٔ عیش، صحبت یاران است دشواری مرگ، دوری ایشان است

2 چون در دل خاک نیز یاران جمعند پس زندگی و مرگ به ما یکسان است

1 آن منظر فیض صبحگاهی بنگر انوار تجلی الهی بنگر

2 در وادی نقره فام گردون هر شب آن قافله لایتنهای بنگر