قصاید کمال‌الدین اسماعیل

تبارک الله ازین جنبش نسیم صبا

شدست سبزه همه تن زبان بشکر بهار

بسوی دیده و دل تحفه ها فرستادند

کشید دست صبا پای آب در زنجیر

منم اینکه گشتست ناگه مرا

منم اینکه از گردش روزگار

منم اینکه در ظلمت جور و ظلم

منم باز در پیش صدر جهان

ای آفتاب ملک که تا دامن ابد

فرزانه قطب دین که ببوسند خاک تو

ز انجا که جلوه گاه عروسان طبع تست

لرزان چو شاخ بید برآرد سر از زمین

نوری از روزن اقبال درافتاد مرا

ظلمت آباد دلم گشت چنان نورانی

وین همه پرتوی از خاطره مخدوم منست

نوردین، شاه هنرمندان ،کز نوک قلم

ایا سرفرازی که خورشید پر دل

ز بیم تو با تیغ گردد همه روز

شوی پی سپر همچو چوب معلّم

از آسیب قهر تو دریا مقعّر

چیست این جرم منوّر سال و ماه اندر شتاب؟

شعلۀ او هر سحر جاروب صحن آسمان

ملکت او را ز حدّ نیمروز آید زوال

معدۀ مغرب ز قرص او خورد هر شام چاشت

روز عیدست بده جام شراب

مغزم از بانگ دهل کوفته شد

مدّتی شد که دهان بربستم

وقت آنست که همچون نرگس

جانم ز درد چشم بجان آمد از عذاب

هر شب زروشنایی خود، تا سپیده دم

انسان عین گشت چو فرزند ناخلف

در چشم من ز بس که شد آهخته تیغبا

زهی دیدار تو فال سعادت

همه اقبال تو توحید و سنّت

سرای شرع را از تو عمارت

شب و روز تو مستغرق بخیرات

ای بزرگی که آستانۀ تو

نظمکی گفته ام طیبانه

گفته ام ای که نیم نکتۀ تو

در اشارات تست هر قانون