رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

اندیشۀ خصمان چنان نیست مرا

نه« لاتخفست» پیش خصمان بغا؟

گه ساغر لاله بشکند باد صبا

و آنگه چه دم لطف زند باد صبا

رمح تو ز لاف سرفرازست آنجا

شمشیر ترا زبان درازست آنجا

انگشت خیال بر دهانست آنجا

زنهار مرو که بیم جانست آنجا

وانجا که ترا پای سر من بادا

ای دوست همه جهانت دشمن بادا

شد سوز دلم زچشم پر نم پیدا

کم گریه و خنده نیست از هم پیدا

بر چرخ بسوزم از نفس کوکب را

باشد که بهم روز کنیم این شب را

پرداخته کردم از روان قالب را

شاید که چو شمع زنده دارم شب را

و آسوده دلی که خیره بگذاشت ترا

کافتادۀ تست هرکه برداشت ترا

دادم لقب انصاف ستمهای ترا

الحق چه توان گفت کرمهای ترا؟