قصاید در دیوان اشعار کلیم

1 سحاب آراست باغ و بوستانرا فدای باغبان کن خان و مان را

2 همان آبی که گرد از روی گل شست بدینسان مست دارد بلبلان را

3 چنان گلبن گرانبارست از گل که بلبل بست بر خاک آشیان را

4 بگلشن می کش و بر خود مخندان دهان غنچه پر زعفران را

1 دست از آن ماست گر دست فلک بالاترست گرچه خاکستر بود برتر، مقدم اخگرست

2 در نظرها اعتبار کس بقدر نفع اوست عزت هر نخل در بستان بمقدار برست

3 کان و دریا را بسی دیدم بچشم اعتبار سیر چشمان قناعت را شکوه دیگرست

4 اهل صورت هیچ از سامان توانگر نیستند طایر تصویر پر دارد ولیکن بی پرست

1 در دور ما زمانه گلستان بی درست عیش رسا چو رزق مقرر مقدرست

2 چون غنچه انبساط جلبیست خلق را شیرینی طرب شکر شیر مادرست

3 تنها همین نه از لب ساغر موظفیم انعام ما هم از لب ساقی مقررست

4 مست می نشاط بود، روزگار ما از مست هر مراد که خواهی میسرست

1 ای سودات در دل عالم سویدارا نشان چون دل ارباب عرفان نور با عالم فشان

2 من نگویم کعبه ای، لیک اینقدر دانم که هست جبهه اوتاد عاشق سجده این آستان

3 صفحه رخسار دیوار ترا تا دیده هست تنگ آمد زاختلاط آینه آئینه دان

4 پرتو انوار تو چون عالم افروزی کند صبح را گردد نفس انگشت حیرت در دهان

1 نوبهار عشرتست این روزگار دیگرست دور ما در دلگشایی همچو دور ساغرست

2 کارها رو در گشایش همچو گل آورده است بستگی مانند قفل از خانه دل، بر درست

3 زاقتضای عیش پیران طفل مشرب گشته اند بر همه خون صراحی همچو شیر مادرست

4 روی گردانیم از هر دل که گیرد رنگ غم رو نمی بینم گر آئینه اسکندرست