قطعات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 هر قدر خاطرم ز کس رنجد خامشی پیشهٔ زبان من است

2 شعر گفتن به کیش من در هجو هتک ناموس حضرت سخن است

1 گویند خواجه را چو رسد قاشقی به لب تا چند ساعتش مکد از حرص بی شمار

2 یا چون ندیده قاشق او روی گوشت را چسبد ز شوق گوشت به لب همچو کفچه مار

1 گفت امام عرش مسند قاسم خلد و جحیم آنکه بر فرقش برازنده است تاج انما

2 کادمی در خواب باشد تا به قید زندگی است می شود بیدار چون زین قید سازندش رها

3 اهل تغییر از هر آن چیزی که می بینی به خواب می نخواهند ای برادر غیر عکس مدعا

4 پس چو مکروهی ببینی در جهان اصلا مرنج عکس آن را منتظر می‌باش از فضل خدا

1 علی رضا که گلی از بهار کشمیر است مدام شاه خراسان نگاهبان بادش

2 ز سرد و گرم حوادث به حرمت این نام رسد ز فیض دو معصوم دایم امدادش

3 چو در دلش هوس درس و بحث جا گیرد سزد که باشد عقل نخست استادش

4 رسد به فضل خدا چون به سن رشد و تمیز کناد صاحب علم لدنی ارشادش

1 میر عبداللطیف خان که گذشت در محرم ازین سرای غرور

2 باد تا حشر مرقد پاکش همچو فانوس گردآور نور

3 گفت تاریخ رحلتش را عقل ‏«بحسین و حسن شده محشور»‏

1 قدوهٔ مؤمنین که درگاهش چون فلک در بلند کریاسی است

2 آنکه در دست جود او مه و مهر گاه بخشش کم از دو عباسی است

3 آنکه خاک سیاه هند ازو چمن لاله های جوغاسی است

4 قیمت اطلس فلک بر او کمتر از جامه های کرباسی است

1 به کیش ما پس از خلوت نشین لی مع الهی کسی حاشا که چون شاه ولایت بوالحسن باشد

2 بود با غیر در چشم بصیرت شاه مردان را همان فرقی که از شمشیرزن تا خشت‌زن باشد

1 خان والا نژاد ابراهیم که علی را به جان و دل بنده است

2 آنکه نور غلامی مولا از جبینش چو مهر تابنده است

3 بر دل اوست مهر مهر علی گوهر ذاتش الحق ارزنده است

4 بر وجودش فنا نیابد دست به دم مرتضی علی زنده است

1 اینچنین فرمود در تعریف خاموشی به خلق آنکه بر اهل جهان بعد از رسول الله مه است

2 خامشی به از سخن گفتن بود لیکن سخن گر بود در وصف خاموشی ز خاموشی به است

1 زهی خجسته بیانی که بال شهرت یافت ز جنبش دو لبت گاه نطق مرغ سخن

2 به عهد نور ضمیرت ز پرتو خورشید غبار آرد هر روز دیدهٔ روزن

3 زبهر آنکه صفا گیرد از ضمیرت وام ز کوهسار شود آینه جلای وطن

4 نسیم خلق تو بر گلستان وزید که نیست زغنچه فرقی تا نافهٔ غزال ختن