قطعات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 اوستاد زمان ملک فخرا که خرد وصف او نیارد گفت

2 بود چون گنج فضل دانش و علم ز آن سبب رخ به زیر خاک نهفت

3 قدر او را کسی نمی دانست رفت از کیسهٔ عزیزان مفت

4 شد ازین غمکدهٔ به سوی لحد رفت و در جامه خواب راحت خفت

1 شیخ میرک که از ره دانش مسند عز و شان مقامش شد

2 بسکه کوچک دلی کند با خلق کاف تصغیر جزو نامش شد

1 شکر لله که هجو کس گفتن فطرت عالی مرا نه فن است

2 نشده در هجای کس جاری تا زبانم مجاور دهن است

1 این آینه خانه از وفور لمعان وز صافی و روشنی بود چشم جهان

2 نواب درو نشسته چون مردم چشم خدام به دورش زده صف چون مژگان

1 چیست آن جانور روشن رای که بود پاش یکی با گردن

2 زندگی باعث نابودی اوست تندرستیش بود در کشتن

1 کو طالع و بخت آنکه باشم در حضرت کربلا ز زوار

2 چینم گل بوسه بالب شوق گاهی از درگهی ز دیوار

3 مالم بر خاک آستانش هر دم روی نیاز صد بار

4 آنکه به زبان عجز و زاری گویم رفیق ره که هشدار

1 نماز تو بی معرفت شیخنا چه بی قدر و بی منزلت آمده است

2 فزون ز آشنایی مکن اختلاط عبادت پس از معرفت آمده است

1 ز میرزا ابوالخیر والا نژاد گلی در ریاض نجابت شکافت

2 به هر سوسو نسیمی کز آن گل وزید غبار کدورت ز دلها برفت

3 چو خورشید نور جمالش بدید رخ خویش در پردهٔ شب نهفت

4 لب غنچه و گوش گل در چمن به این مژده دارند گفت و شنفت

1 میرزای یگانه شاه حسین مرشد معنی اوستاد سخن

2 آه کان طوطی خجسته مقال کرد چون گنج زیر خاک وطن

3 یوسف مصر خوش کلامی بود گشت بی او زمانه بیت حزن

4 عنبر آگین لحد ز پهلویش مشک بیز از کنار اوست کفن

1 آفتاب فلک جاه امیرالامراء که توانش گل این نه چمن خضرا گفت

2 باطن و ظاهرش از ماهی و موج است زبان تا تواند صفت گوهر او دریا گفت

3 رخت هستی چو بهم بست ازین کهنه رباط راز با پردگیان ملاء اعلا گفت

4 رفت چون او به جنان حور به گوش غلمان اینک آمد به سوی خلد چمن پیرا گفت