روضهٔ هشتم (در حکایات حیوانات) در بهارستان جامی

موری را دیدند به زورمندی کمر بسته و ملخی را ده برابر خود برداشته. به تعجب گفتند: این مور را بینید که با این ناتوانی باری را به این گرانی چون می کشد؟ مور چون این سخن بشنید بخندید و گفت: مردان بار را به نیروی همت و بازوی حمیت کشند نه به قوت تن و ضخامت بدن. ,

2 باری که آسمان و زمین سرکشید ازان مشکل توان به یاوری جسم و جان کشید

3 همت قوی کن از مدد رهروان عشق کان بار به قوت همت توان کشید

شتری مهارکشان در صحرایی چرید، موشی به او رسید، وی را بی خداوند دید حرصش بر آن داشت که مهارش گرفته به خانه خود روان شد شتر نیز از آنجا که فطرت او مفطور بر انقیاد است و جبلت او مجبول بر عدم مخالفت و عناد، با او موافقت کرد. ,

چون به خانه وی رسید سوراخی دید به غایت تنگ. گفت: ای محال اندیش این چه بود که کردی؟ خانه تو چنین خرد و جثه من چنین بزرگ، نه خانه تو از این بزرگتر تواند شد نه جثه من از این خردتر، میان من و تو صحبت چون درگیرد و مجالست چون صورت پذیرد؟ ,

3 چون روی راه اجل زینسان که می بینم تو را در قفا از بار حرص و آز اشتروارها

4 بارهای خویش را چیزی سبک گردان که نیست تنگنای مرگ را گنجایی این بارها