تحفة‌الاحرار در هفت اورنگ جامی

1 فصل خزان کز دم باد وزان کارگه رنگرزان شد رزان

2 باغ جوان صورت پیری گرفت سبزه تر رنگ زریری گرفت

3 برگ درختان ز سر شاخسار مختلف الوان چو گل اندر بهار

4 موی سفیدی به قد خم شده سینه اش آتشکده غم شده

1 بحر ازل موج کرم برگرفت دامن ساحل همه گوهر گرفت

2 جوهری طبع سخن پروران کرد نگاهی به فراست در آن

3 هر چه سزا بود به سفتن بسفت وانچه نه در پرده نسیان نهفت

4 زان گهر سفته هزاران هزار گوش جهان را شده بین گوشوار

1 ای تنت از شمع گدازنده تر شعله زنان آتش شیبت ز سر

2 داده سر سبز تو آتش فشان از شجر اخضر و نارش نشان

3 چرخ که بر فرق تو کافور ریخت بر تو هم از شعر تو کافور بیخت

4 تا که کند سردی کافور سرد بر دل گرمت هوس خواب و خورد