سلامان و ابسال در هفت اورنگ جامی

1 از حکیمی کرد شاگردی سؤال کای مهندس کیست فرزند حلال

2 گفت آن کو عاقبت گردد شبیه با پدر گر بخرد است و گر سفیه

3 چند روزی گر نماند با پدر عاقبت خود را رساند با پدر

4 ور نه حال او بر این معنی گواست دست از او بگسل که فرزند زناست

1 جامی ای کرده بساط عمر طی در خیال شعر بودن تا به کی

2 همچو خامه چند باشی خامکار در سواد شعر پیچی نامه وار

3 موی تو شد در سیه کاری سفید رو سفیدی زین هنر کم دار امید

4 زانچه گفتی وقت عذر آوردن است ورد خود استغفرالله کردن است

1 آن موسوس بر لب دریا نشست تا کند بهر تقرب آبدست

2 دید دریایی پر از ماهی و مار چغز و خرچنگش هزار اندر هزار

3 هر طرف مرغان آبی در شناه غوطه زن از قعر دریا قوت خواه

4 گفت دریایی که چندین جانور گردد اندر وی به صبح و شام در

1 کرد چون دانا حکیم نیکخواه شهوت زن را نکوهش پیش شاه

2 ساخت تدبیری به دانش کاندر آن ماند حیران فکرت دانشوران

3 نطفه را بی شهوت از صلبش گشاد در محلی جز رحم آرام داد

4 بعد نه مه گشت پیدا زان محل کودکی بی عیب و طفلی بی خلل

1 کوهکن کانبازی پرویز کرد روی در شیرین شورانگیز کرد

2 دید شیرین سوی خود میل دلش شد به حکم آنکه دانی مایلش

3 غیرت عشق آتش سوزان فروخت خرمن تمکین خسرو را بسوخت

4 کرد حالی حیله ای تا زال دهر ریخت اندر ساغر فرهاد زهر

1 شه چو شد آگاه بعد از چند گاه زان فراق جانگداز عمر کاه

2 ناله بر گردون رسانیدن گرفت وز دو دیده خون چکانیدن گرفت

3 گفت کز هر جا خبر جستند باز کس نبود آگاه ازان پوشیده راز

4 داشت شاه آیینه گیتی نمای پرده ز اسرار همه گیتی گشای

1 چون سلامان مایل ابسال شد چون سلامان مایل ابسال شد

2 یافت آن مهر قدیم او نوی شد بدو پیوند امیدش قوی

3 فرصتی می جست تا بیگاه و گاه یابد اندر خلوت آن ماه راه

4 کام دل از لعل او حاصل کند جان شیرین با لبش واصل کند