دوش چون آفتاب عالمتاب از جلال عضد قصیده 1
1. دوش چون آفتاب عالمتاب
رخ بپوشید در نقاب حجاب
بفراشت صبحدم علم از خاور آفتاب از جلال عضد قصیده 1
1. بفراشت صبحدم علم از خاور آفتاب
لشکر براند گرم به هر کشور آفتاب
خسروا عید بر تو میمون باد از جلال عضد قصیده 3
1. خسروا عید بر تو میمون باد
سال و ماهت همه همایون باد
روز آنست که عالم طرب از سر گیرد از جلال عضد قصیده 4
1. روز آنست که عالم طرب از سر گیرد
و آسمان کام دل خود ز زمین برگیرد
پیش ازین کاین چارطاق هفت منظر کردهاند از جلال عضد قصیده 5
1. پیش ازین کاین چارطاق هفت منظر کردهاند
وز فروغ مهر عالم را منوّر کردهاند
وقت است که گل گوی گریبان بگشاید از جلال عضد قصیده 6
1. وقت است که گل گوی گریبان بگشاید
بر صحن چمن باد صبا غالیه ساید
دوش چون خورشید رخشان را زوال آمد پدید از جلال عضد قصیده 7
1. دوش چون خورشید رخشان را زوال آمد پدید
برکنار آسمان شکل هلال آمد پدید
به صحن گلشن گیتی ز اعتدال بهار از جلال عضد قصیده 8
1. به صحن گلشن گیتی ز اعتدال بهار
صبا بساط زمرّد فکند دیگر بار
نسیم غالیه سای است و صبح غالیه بار از جلال عضد قصیده 9
1. نسیم غالیه سای است و صبح غالیه بار
کجاست ساقی و کو باده گو بیا و بیار
ای ز گل روی تو رونق بستان دل از جلال عضد قصیده 10
1. ای ز گل روی تو رونق بستان دل
وی ز هوای رخت تازه گلستان دل
آیا در عهد فرمانت قضا در عین بیکاری از جلال عضد قصیده 11
1. آیا در عهد فرمانت قضا در عین بیکاری
فلک پیش شکوه تو ز سر بنهاد جبّاری