در مرثیهٔ فرزند دلبند سلطان بخت طاب ثراها در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 با درد تو درمان نپذیرد دل من مهر غم تو نمی رود از گل من

2 از وصل تو یک زمان نیاسود دلم جز هجر تو نیست در جهان حاصل من

1 در درد فراق یک زمان نغنودم وز حادثه چرخ دمی ناسودم

2 آن نور دو دیده ام تلف شد ناگاه از دیده شد و ز دیده خون پالودم

1 تیر غم هجران تو ازجان بگذشت دل بود سپر تیر به پیکان بگذشت

2 چون دید جراحتم طبیب دل گفت بیچاره تو را درد ز درمان بگذشت

1 ای مرا پشت دل ز هجر تو نون دیده من چو اشک بارد خون

2 در فراق رخ چو ماه و خورت رخ من شد ز اشک گلگون خون

1 هرچند جهان کرد شهان را در گل شاهان جهانند جهان را مایل

2 سلطان بختم هر دو جهان کرد خراب این گشته جگر کباب و آن سوخته دل

1 الهی تو بگشا دری از بهشت به روی دلارای حوری سرشت

2 به جنّت دهش جای این حور زاد نشستنگهش جمله با حور باد

3 ز دل حسرت عالمش دور کن روانش به لطف تو پر نور کن

1 دردا و حسرتا که مرا کام جان برفت و آن جان نازنین به جوان از جهان برفت

2 دل پر ز مهر روی چو ماهش بدی چه سود کاندر فراق روی وی از تن روان برفت

3 بلبل بگو که باز نخواند میان باغ کان روی همچو گل ز در بوستان برفت

4 ای دل بگو به منزل جانان تو کی رسی کآن جان نازنین ز پی کاروان برفت

1 نقاش که او نقش و نگاری دارد آن نسخه ای از لاله عذاری دارد

2 مقصود دل جهان جهان کرد وداع وز خلق جهان گوشه کناری دارد

1 تا چند کنی فلک به جانم بیداد از روی من خسته جگر شرمت باد

2 هرگز نروی دمی به کام دل من یکدم به غلط نگشت جانم زو شاد

1 ای دل و دیده دل و دیده من پرخونست سوزش جان من از شرح و بیان افزونست

2 چشم نم دیده‌ام از دور فلک پرخون بود این زمان از غم هجران تو چون جیحونست

3 دوستانم به تفقّد همه دستان گویند کای ستمدیده درین واقعه حالت چونست

4 چه بگویم که درین واقعه بر من چه رسید هرچه گویم همه دانید کزآن افزونست