نقاش که او از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 13
1. نقاش که او نقش و نگاری دارد
آن نسخه ای از لاله عذاری دارد
تا چند فلک از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 14
1. تا چند فلک جامه غم می دوزد
بر قامت جان بین که دلم می سوزد
بازم ز غم زمانه از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 15
1. بازم ز غم زمانه جان می‌سوزد
جان را چه محل جمله جهان می‌سوزد
گرچه به ستم از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 16
1. گرچه به ستم چرخ به من دست گشود
وین تازه گل از باغ دل من بربود
هرگه که گلی از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 17
1. هرگه که گلی تازه به صبحم بنمود
کز دیدن آن فتوح روحم بفزود
چون از من دلخسته از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 18
1. چون از من دلخسته به یکباره رمید
هجران به وصال من دلخسته گزید
تا رفته ای از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 19
1. تا رفته ای از بر من ای فخر کبار
یک ذرّه نماند بی توأم صبر و قرار
هرچند جهان از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 20
1. هرچند جهان کرد شهان را در گل
شاهان جهانند جهان را مایل
در درد فراق از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 21
1. در درد فراق یک زمان نغنودم
وز حادثه چرخ دمی ناسودم
با درد تو درمان از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 22
1. با درد تو درمان نپذیرد دل من
مهر غم تو نمی رود از گل من
ای مرا پشت از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 23
1. ای مرا پشت دل ز هجر تو نون
دیده من چو اشک بارد خون