در مرثیهٔ فرزند دلبند سلطان بخت طاب ثراها در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 کردست مرا بی سر و بی سامان بخت یارب که مباد هیچکس ویران بخت

2 من زار همی گریم و خوش می گویم ای همنفسان دریغ آن سلطان بخت

1 کدام درد که ننهاد بر دلم گردون کدام غم که نخوردم من از زمانه دون

2 کدام حسرت و جوری ندیده ام به جهان کزان ستم رخ جان را نکرده ام گلگون

3 کدام سرو سهی کاو نرفت از چشمم که در فراق نپالوده ام ز مژگان خون

4 چه کرده ام من بیچاره کم جزا اینست مگر ز بخت بدست این و طالع وارون

1 از آتش غم هجرم به سر برآید دود هزار چشمه خونم ز چشمها بگشود

2 ز دست این فلک شوخ چشم بی آزرم که کرد باز مرا روزگار کور و کبود

3 قسم به خاک عزیزان که تا ز مادر دهر من ضعیف بلا دیده آمدم به وجود

4 ندیده ام ز جهان جز جفا و جور و ستم نبوده ام ز زمانه زمانکی خشنود

1 به حسرت ببردش ز دنیای دون به عقبی بود نیکیش رهنمون

2 مریزا گل رویش اندر مغاک به فردوس اعلی برش جان پاک

3 فراموش گردان جهان بر دلش پر از عنبر و مشک گردان دلش

1 تا رفته ای از بر من ای فخر کبار یک ذرّه نماند بی توأم صبر و قرار

2 ای مردم دیده خواب تا کی باشد ای جان و جهان دمی سر از خواب برآر

1 گل فرو ریخت و رخ از باغ جهان پنهان کرد بلبل دلشده را خسته دل و نالان کرد

2 گل نخندید ز بستان امیدم به ستم خار هجران تو ای جان اثرم در جان کرد

3 بخت برگشت ز من تا تو شدی از بر من روز هجران توأم بی سر و بی سامان کرد

4 روز وصل تو نشد روزی من زآنکه مرا بخت وارونه حوالت به شب هجران کرد

1 تا چند فلک جامه غم می دوزد بر قامت جان بین که دلم می سوزد

2 چون شرح توان داد که مسکین دل من خون از ستم زمانه می اندوزد

1 چون از من دلخسته به یکباره رمید هجران به وصال من دلخسته گزید

2 بر جان خود و حال جهان رحم نکرد آری مگر آه و سوز مادر نشنید

1 هرگه که گلی تازه به صبحم بنمود کز دیدن آن فتوح روحم بفزود

2 زان گل بویی هنوز بر من نوزید کش باد فنا ز پیش چشمم بربود

1 بازم ز غم زمانه جان می‌سوزد جان را چه محل جمله جهان می‌سوزد

2 دل سوختن جانش نهان می‌باشد دیدم جگر خود که عیان می‌سوزد