مستغرق بحر غم عشقیم نگارا از جهان ملک خاتون غزل 9
1. مستغرق بحر غم عشقیم نگارا
خود حال نپرسی که چه شد غرقه ما را
بسیار بگفتم دل دیوانه از جهان ملک خاتون غزل 10
1. بسیار بگفتم دل دیوانه ی خود را
پندم نکند گوش زهی خیره ی خود را
مرا ز دیده و دل دور کرد از جهان ملک خاتون غزل 11
1. مرا ز دیده و دل دور کرد یار چرا
ز دست داد مرا زود آن نگار چرا
دیده در آب روان و لب کشتست از جهان ملک خاتون غزل 12
1. دیده در آب روان و لب کشتست مرا
با رخ دوست جهان باغ بهشتست مرا
تا که دل مایل آن سرو روانست از جهان ملک خاتون غزل 13
1. تا که دل مایل آن سرو روانست مرا
خون دل در غمش از دیده روانست مرا
ای به روی تو دیده باز از جهان ملک خاتون غزل 14
1. ای به روی تو دیده باز مرا
چاره ای از وصال ساز مرا
گرچه کردی تو به یک بار از جهان ملک خاتون غزل 15
1. گرچه کردی تو به یک بار فراموش مرا
نرود یاد تو از خاطر مدهوش مرا
از چه می داری نگارینا از جهان ملک خاتون غزل 16
1. از چه می داری نگارینا بدین زاری مرا
کم به هر عمری بخاطر در نمی آری مرا
بر مثال نامه بر خود چند از جهان ملک خاتون غزل 17
1. بر مثال نامه بر خود چند پیچانی مرا
چون قلم تا کی به فرق سر بگردانی مرا
اوصاف تو کردیم همه ورد از جهان ملک خاتون غزل 18
1. اوصاف تو کردیم همه ورد زبان را
بر مهر تو کردیم سراسر دل و جان را
فدا کردم به غم‌های تو از جهان ملک خاتون غزل 19
1. فدا کردم به غم‌های تو جان را
که دارد تازه غم‌هایت جهان را
به دوش برمفکن آن دو زلف از جهان ملک خاتون غزل 20
1. به دوش برمفکن آن دو زلف مشکین را
مکش به تیغ جفا عاشقان مسکین را