مستغرق بحر غم عشقیم نگارا از ملک خاتون غزل 9
1. مستغرق بحر غم عشقیم نگارا
خود حال نپرسی که چه شد غرقه ما را
بسیار بگفتم دل دیوانه ی خود را از ملک خاتون غزل 10
1. بسیار بگفتم دل دیوانه ی خود را
پندم نکند گوش زهی خیره ی خود را
مرا ز دیده و دل دور کرد یار چرا از ملک خاتون غزل 11
1. مرا ز دیده و دل دور کرد یار چرا
ز دست داد مرا زود آن نگار چرا
دیده در آب روان و لب کشتست مرا از ملک خاتون غزل 12
1. دیده در آب روان و لب کشتست مرا
با رخ دوست جهان باغ بهشتست مرا
تا که دل مایل آن سرو روانست مرا از ملک خاتون غزل 13
1. تا که دل مایل آن سرو روانست مرا
خون دل در غمش از دیده روانست مرا
ای به روی تو دیده باز مرا از ملک خاتون غزل 14
1. ای به روی تو دیده باز مرا
چاره ای از وصال ساز مرا
گرچه کردی تو به یک بار فراموش مرا از ملک خاتون غزل 15
1. گرچه کردی تو به یک بار فراموش مرا
نرود یاد تو از خاطر مدهوش مرا
از چه می داری نگارینا بدین زاری مرا از ملک خاتون غزل 16
1. از چه می داری نگارینا بدین زاری مرا
کم به هر عمری بخاطر در نمی آری مرا
بر مثال نامه بر خود چند پیچانی مرا از ملک خاتون غزل 17
1. بر مثال نامه بر خود چند پیچانی مرا
چون قلم تا کی به فرق سر بگردانی مرا
اوصاف تو کردیم همه ورد زبان را از ملک خاتون غزل 18
1. اوصاف تو کردیم همه ورد زبان را
بر مهر تو کردیم سراسر دل و جان را
فدا کردم به غم‌های تو جان را از ملک خاتون غزل 19
1. فدا کردم به غم‌های تو جان را
که دارد تازه غم‌هایت جهان را
به دوش برمفکن آن دو زلف مشکین را از ملک خاتون غزل 20
1. به دوش برمفکن آن دو زلف مشکین را
مکش به تیغ جفا عاشقان مسکین را