مقطعات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون
1 با ندیمان خوش و صحبت یاران لطیف خوش بود دامن صحرا و دف و چنگ و رباب
2 به وصال خودم ار یار دمی بنوازد کنم از آتش سینه جگر خویش کباب
1 ای خجسته نهاد فرّخ رای روز نوروز بر تو میمون باد
2 ای همای سعادت ابدی روزگارت همه همایون باد
3 کمترین بنده تو جمشیدست کمترین چاکرت فریدون باد
4 هر مرادی که از جهان طلبی یاورت کردگار بی چون باد
1 نوروز و عید و هفته و ایام و ماه و سال بر پادشاه صورت و معنی خجسته باد
2 درهای شادی و طرب و عیش و خرّمی بر روی او گشاده و بر خصم بسته باد
3 نوشین روان و خسرو و فغفور و کیقباد بر خاک بارگاه رفیعت نشسته باد
4 هرکس که سرکشید ز رای تو چون اسد پشتش به گرز کوب حوادث شکسته باد
1 گفتم به غم که از همه ابنای روزگار با من وفا کسی چو تو یاری به سر نبرد
2 غم گفت چون کنم که غریبی و بی نوا بی مونسی چگونه توانی دمی سپرد
3 گوی مراد در خم چوگان آن کس است کز صبر پای در سر میدان غم فشرد
4 خوش باش شادی و غم دنیا عدم شمر رستم ببین چه دارد و کاووس کی چه برد
1 اگرچه یار تواند به سوی خسته نظر ز روی لطف فکندن ولی نمی فکند
2 چرا همیشه دل دشمنان کند خرم چرا مدام دل دوستان خود شکند
3 مکن مکن که ز باغ دل وفاداران کسی درخت محبّت ز بیخ برنکند
1 دوش در خواب جنان دید دو چشم بختم که دگر گلشن امّید من آراسته بود
2 از گل و لاله جهان خرّم و آنگه به کنار دوست بنشسته و دشمن به میان خاسته بود
3 بدر شد ماه امید من و روشن دل گشت گرچه از جور محاق فلکی کاسته بود
4 شکر معبود همی کردم و گفتم آخر برسید آنچه دل من ز خدا خواسته بود
1 اگر به بند زمانه کسی شود محبوس ز حال او بنمایند مردم استفسار
2 منم که گر به غلط چون کسی برد نامم هزار بار بگوید ز ترس استغفار
1 به کنج مدرسه ای کز دلم خراب ترست نشسته ام من مسکین بی کس درویش
2 هنوز از سخن خلق رستگار نیم به بحر فکر فرو رفته ام ز طالع خویش
3 دلم همیشه از آن روی پر ز خونابست که می رسد نمک جور بر جراحت ریش
4 مرا نه رغبت جاه و نه حرص مال و منال گرفته ام به ارادت قناعتی در پیش
1 دلبرا به زین توقّع بود بر الطاف تو از جهانت برگزیدم یار خود پنداشتم
2 چون ز بستان امیدت خار امّیدم دمید لاجرم نومید گشتم بوستان بگذاشتم
1 کدام لطف که در شأن ما نکرد ایزد به صد زبان نتوانم که شکر آن گویم
2 اگر نه در دل من یاد او بود شب و روز ز دل نفور شدم دست ازو فرو شویم
3 به هرکه درنگرم لطف او همی بینم مراد خویش همان به بود کزو جویم