شمارهٔ ۲۴ - ستایشِ صنیع الدّوله در مثنوی‌ها ایرج میرزا
1 طبیعت گر شَگَرفی ها نَماید شِگفتی بر شگفتی ها فزاید
2 گهی بینی که اندر گُلخَنی زشت که هست آکنده از خار و خس و خشت
3 یکی لاله دمیده سرخ و دلکش که دیده گردد از دیدار آن خوش
4 گهی در وادی پر خار و پر سنگ به خار و سنگ حامِل چند فرسنگ